Je was mijn vriend niet, Luc...

Je was mijn vriend niet, Luc. Je was zelfs geen kennis. Ik heb nooit lang met je gepraat, we hebben nooit veel pintjes samen gedronken, ik heb nooit in het bestuur van een jeugdhuis gezeten en dus nooit een optreden met je georganiseerd.

In de acht jaar dat ik 3 straten van je af woon, hebben we misschien 10 zinnen tegen elkaar gesproken. Ik kan dus geen verhalen vertellen over "ons". Zoveel andere kennissen van me hebben die momenten wel gehad, en hebben daar mooi over geschreven (Yves, Koen, Wouter, Els, Tim en zoveel anderen, bedankt daarvoor!)

Toch heb ik het gevoel dat ik je kende. En dat ik dit moet schrijven, op de dag van je afscheid. En ik weet dat ik je ga missen. Jij was er altijd, overal in Gent, meer dan 20 jaar lang. Eerst enkel "ergens in de stad", daarna in onze wijk. In het Astridpark, gewoon op straat, op de fiets, in de winkel, op wijkfeesten waar je altijd je oordeel gevraagd werd tijdens de talentenjachten, zelfs als het niveau maar bedenkelijk was. Op de Big Jumps, maar ook op veel kleinere evenementen, voor kleinere "goede doelen". Of toen je de gasten van Strietweir de publiciteit bezorgde die ze nooit zelf konden betalen door op te treden in een Dampuurt University T-shirt...

Je verwoordde het zelf al lachend in een interview een paar jaar terug: "Gent is a state of mind, baby!". Dat is zeker waar. En jij was een belangrijk deel van Gent en de no-nonsense mentaliteit van deze stad. Gent zal nooit meer hetzelfde zijn zonder je.

Vaarwel Luc, en je was mis: ook El Vos blijft altijd bestaan! Bedankt voor de kostbare tijd, jij blijft in Mijn Oude Hart.