Nick Cave live. Wow

Ik ben geen groot concert-ganger. Als ik er (op de Gentse Feesten na) drie op een jaar zie, is het veel. Het kan dus dat ik snel onder de indruk ben. Maar het enige dat enigsinds in de buurt kwam van wat ik gisteren zag en voelde, was Moby in de Orangerie van de Botanique, zo'n 10 jaar terug.

En toch slaagt Nick Cave (zestig jaar, mind you!) erin om een tjokvol Sportpaleis bij elke nummer zo te betrekken, alsof hij het speelt in een kleine kroeg en hij je zijn verhaal vertelt. Soms met veel pathos, soms met therapeutische woede-uitbarstingen waarbij snaren en strijkstokken eraan moeten, soms heel theatraal, soms fluisterend.

In een grote zaal als het Sportpaleis (waar je trouwens nergens met bankkaart kan betalen - in 2017 wil dat in mijn boek maar één ding zeggen...) is het nooit helemaal stil. Tenzij Nick zingt.

Ik kende maar een handvol songs van de band, en wist dus niet helemaal waaraan me te te verwachten. Maar wat een avond!

Wil je een echte recentie lezen over het optreden, die mensen die wel weten waarover ze praten, lees dan hier:

• De Morgen: "zo mooi dat het pijn deed"
• GvA: "Een emotionele knock-out"
• Newsmonkey: "Concert van het jaar"
• De Standaard: "Geselen met honing en zalven met zwavel"
• ConcertNews: "het meest bezwerende en begeesterende optreden af dat we ooit gezien hebben in het Sportpaleis"